Winkelen in China is een feest. Je kunt er werkelijk alles krijgen wat je wilt . Van de goedkope traditionele Chinese rommeltjes tot de meest luxueuze en prijzige designers kleding, tassen, horloges, sieraden, zonnebrillen en schoenen van de internationaal bekende merken. De prijzen van laatstgenoemde artikelen geven dan de suggestie dat ze “echt” zijn. Maar wat is nu eigenlijk “echt”. Natuurlijk kun je in een aantal gevallen goed zien als het “fake” is, maar in andere gevallen is het niet zo duidelijk. Temeer omdat er kennelijk soms een bepaalde hoeveelheid producten meer gemaakt wordt dan door de officiële klant in Europa of de US gevraagd wordt. En die extra hoeveelheid wordt dan kennelijk in het grijze circuit verkocht voor zeer aangename prijzen. En de kwaliteit is er uiteraard niet minder om.Een aardige plaats om prijsvriendelijk te gaan winkelen is de silkmarket, bijvoorbeeld in Beijing. Gelegen aan de Straat van de Eeuwigdurende Vrede (vanaf het Plein van de Hemelse Vrede ca. 2 km na de grote winkelstraat Wanfujing). Een waar feest. Als je de chinezen met respect behandeld en alles grappig vindt, is het geweldig om daar te onderhandelen. Ik kan er persoonlijk geen genoeg van krijgen. Een prachtig IWC horloge van goede kwaliteit voor 222 Yuan, schoenen die in Nederland ca 80 euro kosten voor slechts 70 Yuan (= 7 euro) en tassen voor ca. 100 Yuan. Een waar feest.
Een heel grappige bijkomstigheid was de aanwezigheid van Dawei. Dawei is een goede vriend van mijn dochter uit de tijd dat zij sinologie in China studeerde (zie http://china-xin.blogspot.com/2008/08/test.html ). Hoewel Dawei geen engels en ik geen chinees spreek, kunnen wij uitstekend met elkaar opschieten en hij begeleid mij altijd als ik in Beijing ben. Dit keer vond hij het leuk om zich als mijn bodyguard te gedragen. Ik moest zeggen dat ik af en toe mijn lachen niet kon houden als ik de manier zag waarop hij zijn rol heel serieus speelde. Als ik niet beter zou weten zou ik er helemaal eng van worden. Maar hij deed het fantastisch. Overal waar ik een stap zette, verkende hij de omgeving eerst, knikte vervolgens en dan mocht ik pas verder. Het is opmerkelijk hoeveel ruimte je dan ineens hebt in een druk winkelcentrum. En ook de prijzen slonken voor mijn ogen. Zodra ik de prijs van iets vroeg en Dawei vervolgens alleen maar even naar de verkoper keek, ging de prijs drastisch omlaag. We hebben genoten die middag. Xiexie, Dawei.
En dan kom je aan bij de Nederlandse douane. Ik moest mijn koffer uitpakken en ik bleek een DVD bij me te hebben. "Wat heeft die DVD gekost ?", vroeg de beambte streng. "Ongeveer een euro, meneer", antwoordde ik. “Dan is het namaak, en dat mag niet !” riep de douanier verheugd. Ik vroeg hem hoe hij daar bij kwam, want het was hem wellicht ontgaan dat de DVD een volledig Chinese DVD was waarop noch een Engelse, noch een Nederlandse ondertiteling voorkwam. En dat ik die DVD in een nette Chinese winkel voor mijn dochter, die Chinees spreekt, had gekocht. Vervolgens vroeg ik hem of alle producten die Philips in China laat maken soms ook niet echt zijn. Dan doen ze toch ook om de kostprijs laag te houden. Dus waar hebben we het eigenlijk over, vroeg ik hem. Daarop wist hij het antwoord niet. Toen werd de Peking Eend, die ik van mijn bodyguard Dawei gekregen had, maar afgepakt. Die mocht je vanwege de vogelgriep namelijk ook niet meebrengen, werd mij als verklaring gegeven. Ik wist niet dat je vogelgriep kon oplopen van een gebraden Peking Eend, maar je moet nu eenmaal niet overal moeilijk over doen. Nederlandse douaniers zullen ook wel gevoelig zijn voor (chinees) gezichtsverlies, ook al staan ze er meestal nog zo stoer bij met hun armen over elkaar.
Peter Tersteeg
* illustratie "Chinese Hero" van Yin Kun
