Het meest boeiende van een reis door China zijn de “intermenselijke interacties”. Zoveel plekken, zoveel verschillende mensen. Waarom hebben wij haar op onze armen? Waarom vinden we het leuk om zoveel mogelijk “ouwe troep” te zien ? Waarom stoppen we om de halve kilometer om koffie te drinken in de plaatselijke koffietent ? Waarom spreek je Nederlands als Chinees veel handiger is; is niet iedereen geboren met een ingebouwd microsoft chinees talenpakket dan?Ik heb vele mensen gesproken en ik denk dat ik in mijn laatste weken China zowaar mijn einddoel aan het bereiken ben: leer zoveel mogelijk Chinezen kennen en luister naar ieders verhaal. Mochten we door de val van het kabinet in ons kleine landje denken dat de wereld op haar kop staat, in China blijkt dat alles pas echt goed ondersteboven ligt. Net op het moment dat je denkt het een beetje te gaan begrijpen, blijk je toch altijd weer voor verassingen te komen staan. Confucius voorspelde voorheen al iets in deze richting (hoe meer je weet des te minder je weet), maar ik heb dit academische begrip weer ten volste mogen testen in de afgelopen weken. Toppunt kwam bij de afstudeer ceremonie van Vriend Wenbo. Vriend Wenbo heeft zich een zevental jaren gebogen over de kunst van het aardbeven, en heeft daarmee deze week op waardige wijze zijn master’s mogen behalen. (Yana studeerde lekker met hem mee het afgelopen jaar, dus kom maar op met de vragen). De afstudeerceremonie was er een van pracht en praal, en het is dat ik er zelf niet mocht staan, anders had ik zeker een traantje weggepinkt. Overigens heb ik wel inmiddels mijn eigen diploma op zak, en ik zou bijna naast mijn schoenen gaan lopen van het zien van mijn cijferlijst, maar dit geheel terzijde. Vriend Wenbo had behalve Vriendin Yana ook Ouders Wenbo uitgenodigd, waarop Ouders Wenbo zich aan een verre reis naar Beijing hebben gewaagd. Vriend Wenbo had mij van te voren wel ingelicht: Ouders Wenbo werkten al een leven lang in een fabriek in een achterhoek van China waar wij het bestaan niet eens van weten. Ouders Wenbo zijn weinig gewend. Ouders Wenbo voelen zich altijd een beetje ongemakkelijk. Omdat ik als enige gast op de ceremonie Ouders Wenbo een beetje bij moest staan, was ik lichtelijk zenuwachtig. Bang dat ik “westers arrogant” zou overkomen en daarmee bij voorbaat deuren dicht zou slaan, deed ik mijn uiterste best om Ouders Wenbo een prettige dag te bezorgen. Bleek nu alles ineens ondersteboven te keren! Voor mijn eventuele “westerse onbeschoftheid en/of arrogantie“ hoefde ik geen minuut bang te zijn. Vriend Wenbo vertelde mij namelijk zojuist dat Moeder Wenbo toch een hele andere kijk op zaken had. Een visie die ik niet eens had kunnen voorspellen. Over “op-z'n-kop-staan”!!! Moeder Wenbo vond mij namelijk erg zielig. Ze was blij voor mij dat ik aan de tragedie van het westerse leven had weten te ontsnappen, maar ze had daardoor des te meer medelijden met Ouders Yana. Waarom? Wij koken onze aardappels in water, en doen daar soms naar gelang een snufje zout bij. Hoe verzinnen we het. Moeder Wenbo vond dit het ultieme bewijs van een hard en onrechtvaardig leven. Onze prijzen waren zo hoog, we hadden dan wel veel geld, maar met die aardappels bewezen we dat we niet in staat waren om volledig van onze rijkdom te mogen genieten. Mijn persoon groeide dan ook op in een barre wereld, zonder al te veel geluk, waar de competitive sfeer ons het leven nog moeilijker maakte. En we hebben bovendien allemaal verschillende kleuren haar. Zij dacht dat iedereen in Nederland blond was. Moeder Wenbo heeft mij dan ook heel duidelijk gemaakt dat ze mij te allen tijde wil opvangen als ik het moeilijk heb, of als ik, na mijn aankomende harde jaar in Nederland er volgend jaar weer in slaag om wederom aan mijn tragedie te ontsnappen. Of als ik gewoon een keertje wil praten of zo. Ik denk maar dat ik eens langs ga; ik vond Moeder Wenbo een lief mens.
Een paar maanden later heeft baba Moeder Wenbo ook ontmoet. Moeder Wenbo was namelijk in opstand gekomen tegen het bewind van Vader Wenbo en was in haar eentje naar Bejing vertrokken om een tijdje bij haar zoon te gaan wonen. Dat zou Vader Wenbo wel bescheidenheid leren. Baba en ik hadden Moeder Wenbo uitgenodigd voor een etentje. Allemaal heel eng voor Moeder Webo maar ze kwam toch mee. Zo nieuwsgierig was ze wel. het werd een boeiende avond. Met heel veel vragen van Moeder Wenbo. En die baba, die zijn Eerste Dochter nota bene aardappels te eten geeft, is nu ook welkom bij Moeder Wenbo.
Rhana Tersteeg
