De Chinese giechel

Het is in China bepaald niet gebruikelijk om emoties te tonen. Want iemand die zijn emoties toont verliest de controle over zichzelf. En omdat emoties laten zien wie je bent, word je kwetsbaar. En dat kan leiden tot verstoring van de verhoudingen. Of erger nog, tot gezichtsverlies. Het is dan ook maar beter om zo maar wat te lachen als er onverwachtse situaties plaatsvinden. Zelfs als er niets te lachen valt. Het is de manier om je gezicht te redden. Door te lachen probeer je een groot probleem kleiner en daardoor beheersbaar te maken. En als er iets vreselijks gebeurt zie je de chinees lachen als een (Chinese) boer met kiespijn. Dan heet het koud lachen. Of wel, het gezicht dwingen er een vrolijke lach uit te persen.
Echt lachen kunnen de chinezen ook. Ze kunnen in een deuk liggen om allerlei flauwe grappen op televisie. Maar voor ons het is ook nog niet zo heel lang geleden dat de Nederlander het uitbrulde bij de “grappen” van Snip & Snap. Voor ons al niet meer te begrijpen. Ook als er op straat iets gebeurt heb ik veelvuldig meegemaakt dat er uitgebreid gelachen wordt. Al is het maar om zo’n rare buitenlander die nota bene een rode broek draagt. Rare lui, die Westerlingen. Maar ik moet op mijn beurt weer vreselijk lachen als ik een paar Chinezen met een varken, dat ze aan een stok dragen, door het drukke verkeer zie manoeuvreren. Of als ik een uitstalling zie van gedroogde varkenskoppen. Verschil moet er zijn om het leuk te houden.

Hoewel wij onze emoties over het algemeen wel tonen, hebben wij toch ook nog wel iets van de Chinese giechel. Let immers maar eens op hoeveel mensen in onzekere situaties of uit nervositeit ook zomaar wat beginnen te giechelen. Pubermeisjes bij uitstek vertonen dit gedrag.

Peter Tersteeg